کنسرت گروه ریزار به سرپرستی محمدرضا گلزار 17 و 18 آبان ماه در برج میلاد برگزار شد ومحمدرضا گلزار نشان داد که در وادی موسیقی هم حرف هایی برای گفتن دارد او در شب های 17 و 18 آبان کنسرت پرشوری برگزار کرد تا جایی که خبرنگار ژاپنی هم برای دیدن او و کنسرتش خود را به برج میلاد رسانده بود برج میلاد آوردگاه کنسرت یک ستاره سینما بود که حالا باید موسیقی را هم به آن اضافه کرد...

پژمان بازغی به همراه همسرش، همچنین آناهیتا نعمتی، مهناز افشار و سیروس الوند از جمله حضار در سالن بودند از دیگر مهمانان این مراسم در شب دوم میتوان به مرتضی شایسته،الناز شاکردوست، لیلی رشیدی،سیاوش خیرابی،لیلا بلوکات،رابعه اسکویی،پوریاپورسرخ،دانیال عبادی، شیلا خداداد،نسرین مقانلو، نیوشا ضیغمی ،حسین هدایتی مالک باشگاه استیل آذین و... اشاره داشت.

شب گذشته فیلم سینمایی " پرتقال خونی" به کارگردانی سیروس الوند در سالن نمایش برج میلاد با حضور هنرمندان سینما و اهالی رسانه اکران شد.

"پرتقال خونی" فیلمی ساده و به دور از پیچیدگی است. ذهن مخاطب درگیر هیچ مساله خاصی نمی شود و بازی ها روان پیش می رود که می توان این ویژگی را جزو محاسن فیلم به حساب آورد.

این اثر داستان عشق دختری جوان به مردی میانسال است با آزمون و خطاهایی که مرد سر راه دختر می گذارد و در پایان هم حضور رقیب عشقی و کشته شدنش توسط عشق اول، ما را یاد فیلم های هندی و بعضا تجاری می اندازد. همچنین ارتباط ترمه با بازی نیوشا ضیغمی با دوستش که زیبا بروفه آن را ایفا کرده و محبت های او برای نزدیکی ترمه به عاشق جوان، ماجرایی است کلیشه ای که این روزها در سینما به وفور شاهدیم.

آخرین ساخته سیروس الوند تفاوت بارزی با فیلم های قبلی اش ندارد؛ نکته خاصی هم مدنظر کارگردان نبوده و می توان آن را از دسته فیلم هایی دانست که بیشتر به قصد سرگرمی ساخته شده اند. الوند نیز در جایی اشاره کرده است که این فیلم یادآور "مزاحم" و "برگ برنده" است.

به خاطر سادگی داستان و دیالوگ های روان، بازیگران این فیلم به جز در پنج دقیقه پایانی خیلی کم دچار درگیری و اتفاقات حرکتی و مکالمه ای می شوند به همین منظور توقع یک بازی حرفه ای انتظار بجایی نیست. حتی صحنه آخر که حامد بهداد با خونریزی ناشی از ضربه ؛ نام "پرتقال خونی "که به نوعی شناسنامه فیلم است را می آورد آنقدر ساده است که ادای این کلمات زمانی است که دیگر گره ای برای باز شدن در ذهن مخاطب وجود ندارد.

در مجموع فیلم را می توان اثری روان وسرگرم کننده دانست که به دور از هرگونه ادعا شریف و باورپذیر است.

سرک کشیدن به پشت صحنه زندگی ستاره‌ها همیشه و همه جا برای مردم جالب و حتی جذاب بوده، اینکه چگونه زندگی می‌کنند،‌ کجا زندگی می‌کنند، علائق و سلایقشان چیست و نمونه‌هایی از این دست. البته این کنجکاوی‌ها زندگی ستاره‌ها را هم دچار حاشیه و دردسرهایی می‌کند. همین موضوع تاکنون در سینمای جهان و نیز ایران دستمایه ساخت فیلم‌هایی شده است. سال‌ها پیش فیلم «هنرپیشه» از نخستین فیلم‌هایی بود که زندگی یک بازیگر را به تصویر می‌کشید. اما بعد از آن با شمه‌ای کمرنگ‌تر «مزاحم» سیروس الوند، «پیشنهاد 50 میلیونی» مهدی صباغ‌زاده، سه‌گانه «ستاره‌ها » فریدون جیرانی و «سوپراستار» تهمینه میلانی فیلم‌هایی بودند که کارگردانان آنها دنیای پرحاشیه بازیگران و پشت صحنه سینما را به تصویر کشیده بودند. اما فیلم «توفیق اجباری» به کارگردانی محمدحسین لطیفی این بار حاشیه‌های داخلی یک بازیگر در ارتباط با هوادارانش را نشان داد که سوژه نوتری داشت و حتی بعد از اکران و تا همین اواخر هم حاشیه‌هایی را به دنبال داشت. به طور کلی می‌توان گفت این حاشیه‌ها همیشه جذاب است و به قول پیمان عباسی تا وقتی که نشریه زرد باشد این فیلم‌ها هم می‌توانند ساخته بشوند. اما در یکی از خبرها آمده بود که پیمان عباسی قرار است فیلمنامه دوم خود را با نام «دردسر ناز بودن» بنویسد که یک شوخی تلخ با پشت صحنه زندگی یک سوپراستار زن است و به نوعی می‌توان گفت «توفیق اجباری ۲» است